Ο ΣΠΟΡΤ απο το Ροπωτό στην Πορτή

Η θερμοκρασία χαμηλή, πολύ χαμηλή για την εποχή. Με λίγα λόγια, μέρα για σπίτι, κοντά στο τζάκι, για όσους διαθέτουν. Και όμως, μένουμε πιστοί στο ραντεβού της Κυριακής. Από πεποίθηση και όχι από πείσμα. Για την παρέα, για τις στιγμές τις όμορφες, για το απρόοπτο, επειδή η Κυριακή είναι μια μέρα διαφορετική, η ανάσα της εβδομάδας.

Έτσι χωρίς πρόγραμμα λοιπόν, αφού ο καιρός μας το ανάτρεψε για άλλη μια φορά. Με προορισμό – εφεύρεση της στιγμής, πρόφαση για περπάτημα, ευκαιρία να ξεστρατίσουμε σε μονοπάτια άγνωστα. Ροπωτό – Πορτή η διαδρομή μας, κατά μήκος του Ιτάμου. Ενός βουνού τόσο κοντινού αλλά και τόσο άγνωστου. Ενός τόπου πανέμορφου που συνδυάζει το χαμηλό σχετικά ύψος με το βραχώδες και απόκρημνο ανάγλυφο. Ενός πολύ πλούσιου βιότοπου με πλήθος διαφορετικών τύπων βλάστησης από τα οποία ξεχωρίζουμε συστάδες οξιάς, σπάνιες για τόσο χαμηλό υψόμετρο. Όπως κάθε δάσος μικτής βλάστησης φυλλοβόλων δέντρων εντυπωσιάζει το φθινόπωρο με τις πλούσιες χρωματικές εναλλαγές.

Λίγο πριν το Ροπωτό στρίβουμε αριστερά ακολουθώντας τον δρόμο για την Βατσουνιά που σύντομα γίνεται κακοτράχαλος χαλικόδρομος. Στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στρίβουμε αριστερά σε πυκνό δάσος βελανιδιάς. Τα φύλλα κίτρινα, το χώμα μουσκεμένο. Η υγρασία είναι η ανάσα του δάσους που μουσκεύει τα ρούχα μας τρυπώνοντας κάτω από τα αδιάβροχα.

Μονοπάτι; Όχι βέβαια, απλά κατσικόστρατες, αδιόρατες γραμμές που χαράσσουν την πλαγιά οδηγώντας σε μύριες όσες κατευθύνσεις. Η διαδικασία της φυσικής ανακύκλωσης δεν άρχισε ακόμη αφού οι κατ εξοχήν αποικοδομητές, τα μανιτάρια απουσιάζουν.

Κρατιόμαστε σε πορεία νότια, έχοντας δεξιά την χαράδρα που οδηγεί στην Βατσουνιά. Σημαδεύουμε ένα διάσελο από όπου υπολογίζουμε να δούμε τον προορισμό και να επανακαθορίσουμε την πορεία μας. Ναι, τα σπίτια της Πορτής είναι απέναντι, ψηλά στην πλαγιά του Ιτάμου, μιας ώρας δρόμο από εδώ. Πρέπει να παρακάμψουμε ένα φαράγγι για να βγούμε στο χωματόδρομο που καταλήγει στο χωριό.

Στράτα βαριά από τη βροχή, τα άρβυλά μας γίνονται ένα με τη λάσπη. Διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά πατήματα της αρκούδας. Ίχνη πρόσφατα, με πορεία προς το χωριό. Εδώ η τροφή είναι άφθονη. Κάστανα, καρύδια, γκόρτσα θα χορτάσουν την πείνα της, θα της προμηθεύσουν την ενέργεια που χρειάζεται για να βγάλει τον χειμώνα.

Στην είσοδο του χωριού μια βρύση μας δίνει την δυνατότητα να ξεπλύνουμε τα άρβυλά μας. Τζάκια που καπνίζουν, ρούχα απλωμένα, παραθυρόφυλλα ανοικτά. Η Πορτή είναι ένα χωριό ζωντανό όλο τον χρόνο, αφού βρίσκεται πολύ κοντά στα αστικά κέντρα (Μουζάκι, Πύλη, Τρίκαλα, Καρδίτσα).

Στη ζεστασιά του καφενείου, γύρω από την μεγάλη ξυλόσομπα, έχουμε την ευκαιρία να στεγνώσουμε και να ξεκουραστούμε πίνοντας τον καφέ μας.

Όσο για την επιστροφή; Από άλλον δρόμο βέβαια. Για την χαρά της ανακάλυψης. Όπως πάντα.

Δημοσιεύθηκε...την: Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011, 17:21
από: Sportrikala